Αν είν’ εδώ η
καρδιά μου η μισή
η άλλη μισή,
γιατρέ, είναι στην Κίνα.
Και ορμάει
με το στρατό
που ροβολάει
στον Κίτρινο τον
ποταμό.
Κάθε πρωί, γιατρέ,
κάθε πρωί,
την ώρα που
χαράζει,
στον τοίχο στήνουν
την καρδιά μου
σπαράζει
που σπαράζει
κει στην Αθήνα
-Στο σκοτωμό.
Κι όταν βραδιάσει
στη φυλακή
κι όταν ο ύπνος
απλωθεί
στους διαδρόμους
η δόλια μου η
καρδιά
παίρνει τους
δρόμους
και πάει κονάκι να
ζητήσει
να κρυφτεί
σ’ ένα σπιτάκι της
Σταμπούλ
να ξενυχτήσει.
Μες απ’ τα σίδερα,
γιατρέ,
βλέπω τη νύχτα
και η καρδιά μου ας
σφίγγεται
και η καρδιά μου ας
θλίβεται
πάνω στο ξύλο
με τ’ άστρο θα
χτυπάει
το μακρυνό
γεμάτη πίστη.
Και ύστερα
εδώ στ’ αριστερά
μου
δέκα χρονάκια πια,
γιατρέ
δέκα χρονάκια
στο χέρι μου κρατώ
ένα μήλο
κρατώ ένα μήλο
πορφυρό
που λαχταρώ
να το χαρίσω
στο δύστυχο λαό
μου…
Έτσι γιατρέ, όπως
και νάχει,
δε φταίει η
νικοτίνη,
δε φταίει η φυλακή!
Να γιατί μ’ έπιασε
η στηθάγχη.
(1948)
(1948)
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
* Γαλλικά
στο κείμενο: Στηθάγχη.
2 σχόλια:
Ελπίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά για το μελοποιημένο ποίημα
του Χικμέτ από το Μικρούτσικο με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη,
που ταιριάζει και με τον τίτλο του μπλογκ:
http://www.youtube.com/watch?v=D4Wz0pc1ZVQ&feature=related
Καλή ακρόαση!
κ.κ.
Καλημέρα.
Ο τίτλος του ιστολογίου οφείλεται αποκλειστικά σε αυτό το ποίημα. Γι' αυτό και ο Χικμέτ "εγκαινίασε" αυτήν την προσπάθεια.
Το τραγούδι είναι γνωστό, αγαπημένο μου και χιλιοτραγουδισμένο. Το ότι δεν το συμπεριέλαβα στην ανάρτηση, οφείλεται απλά σε μια "παραξενιά" μου. Ήθελα στην ανάρτηση να δώσω το ποίημα όπως γράφτηκε (εντάξει, όχι ακριβώς, αφού πρόκειται για απόδοση), χωρίς μουσική και ερμηνεία, και χωρίς φωτογραφία στην κορυφή. Μήπως μπορέσουμε έτσι να "νιώσουμε" από πιο κοντά τη στηθάγχη του ποιητή.
Καλή δύναμη!
Δημοσίευση σχολίου